bazen ne kadar uçabileceğimi düşünüyorum.yükseklik sınırını aştığım konusunda çokça fikirim var.baktığım gördüğüm değil.görmek için gayrette etmiyorum.huylu da huyundan hiç vazgeçmiyor.kendime verdiğim sözleri unuttuğum oluyor.eskisi kadar eğlenmiyorum.hayattan zevk alma duyularım nasırlaştı sanki.çokta vahim değil durum ama eskisi gibi de değil işte.
hayat avuçlarında bir sürü kelebekle dolaşsın demiyorum ama kalbimin attığını da hissetmek istiyorum.inançlarım ve fikirlerim değişmeye başladı.köşelerim yontuluyor.buna rağmen değişmemekte direniyorum.varlığımı bir yerlere sığdırmaya çalışıyorum da bastığım topraklar bana ait değilmiş gibi hissettiriyor.içimdeki çocuğu büyütmemek için gayretlerim.onunla yaşadığıma da eminim.o da gitseydi.nerelerde bulurdum terk edilmiş bedenimi?
susmak bir kabulleniştir.bunun aksine inanabileceği mi de düşünmüyorum.fark ediyorum da ben bazen susuyorum.sesimin tizliği ve yankısını arıyorum.ama oldukça saklanmış,bazen göz kırpıp yine kayboluyor.beni benden alabilecek tüm elleri engelliyorum.bazen ise kendimi kendim boğuyorum.
aslında şuan neyden bahsettiğimi bile bilmiyorum..saçmalamakta bir erdem olabilir mi merak ediyorum.en azından kendi çapımda eğleniyorum.tamam fark ettim saçmalıyorum
