uzun bir zamandan sonra yine burda buldum kendimi..bir blog um olduğunu unutma aşamasındaydım.alahtan izleyenim yokta tek basıma takılıorum.
buralarda havalar çok güzel artık.insanlar mart falan dinlemiyo denize girio.sevgililer gününde plajda güneşlenenler gördüm o derece yani.
ben mi hayatın bocalattığı kısıtlı zamanlarda yetersiz oksijen kullanan minik bir kızım şu sıralar..oyunlar oynuyorum küçük odamda.kendime heycanlar ve entrikalar yaratıyorum ,hayatım hareketlensin diye..kurşun askerlerim var sinirlenip kırdığım.yokluklarını anladığımda heryerde aradığım.renkli ışıklar yaptım odama farklı fonlarda yüzümün nasıl göründüğünü görmek için.yapmam gereken okadar çok varki aslında.ama tüm gün pembe yastığıma sarılıp yorganı kafama kadar örtüp uyumak istiyorum.bu oda çok dar aslında.duvarlarda yıkılamayacak kadar büyük.depresif değilim aslında hiç olmadımda.ben mutsuz olmanın esanlamını bilmiyorum.en ufak üzüntüm kızgınlığım ve kırgınlığımda kurşun askerlerimden birini kırıyorum.
bodrumun dar sokaklarında hafif bir meltem eserken,daralıyorum.alabildiğine uzunan sokaklarda denizi görmek için ayaklarım kıçıma vuravura koşuyorum.o an ne olduğumu ne olmak istediğimi ne oluucağımı düşünmeden tüm oksijen haklarımı kullanarak.ve denizi gördüğümde kurnaz sinsi işveli ve kırık bir bakış atıp gülüyorum hayatıma.kendime gelip tüm kurşun askerlerimi bir araya topluyorum.savaşıyorum savaştırıyorum.yorunlunca pembe yastığıma sarılıp tekrar yatağıma dönüyorum.taki tek gözlü hasan hocanın dersine girene kadar bu oyunu oynuyorum...yeni oyuncaklar bulana kadar kendime.devam ediyorum çırpınmaya.her oyuncakta dahada büyüyorum aslında.her oyunu kuralına,hemde kendi kurallarıma göre oynuyorum...
jelibonlar şekerler ve çikolatalarla mutlu olduğum bir dünyam varken..ben hala neden sınırları zorluyorum?
